Gurur, Yani Manevi Ödem Üzerine

Geçirdiğim bir sakatlık sürecinde eklem fizyolojisini iyi anlamak durumunda kaldım ve bu sayede edindiğim bir bilgeliği sizinle paylaşmak istiyorum. Bir eklemde, içeride, bir yaralanma olduğunda beden ödem üretiyor ki iyileşmemiş bölge baskıya maruz kalmasın ve yara büyümesin. Bu maddi korunma yönteminin, psişedeki (manevi bedendeki) karşılığını gurur olarak gözlemliyorum. Eklem içinde yara açılması; ilgili kas gücünün, alışık olmadığı düzeyde bir kuvvete maruz kalması sayesinde gerçekleşiyor. Bunu önlemek için düzenli spor yapmak ama bununla birlikte sınırlarını bilmek, onları zorlamamak gerekiyor. Sedanter (kronik hareketsiz) bir bireyin, günlük hayatın gerektirdiği basit bir eylemde (örneğin damacana kaldırmak) sakatlanması işten bile değil! Aktif bir birey ise ekstrem bir duruma girerse sakatlanabilir. Bedeni güçlendirmek ve güçlü tutmak, ancak düzenli ve kontrollü olarak onun rahatını bozarak ve yeterli proteinle besleyerek mümkün olur.

Benzer şekilde manevi beden de kronik hareketsiz olabilir. İyileşmesi zor bir yara almamak için, düzenli ve kontrollü biçimde sosyal rahatımızı bozduğumuz; destekleyici eserler ve içerikler tükettiğimiz bir hayat yaşamalıyız. Psişesini düzenli olarak egzersiz etmeyen, pek rahatını bozmayan birinin basit bir negatif etkileşimde bile kalbi kırılabilir. Böylece o yaranın iyileşmesi için bir terapi sürecine girmesi gerekir, profesyonel bir terapistle veya kendi başına bu süreci tamamlamayan biri; hayatını yaralı ve ödemli bir şekilde yaşamaya devam edecektir. İlgili konudaki en küçük baskıda bile büyük tepkiler veren gururlu bireyin, aslında sorun bağırmasında veya öfkelenmesinde değildir; keskin bir acı duyan birinin yüksek tepki vermesi doğaldır. Fakat hayat artık gururlu birey için acılı, çevresi için stresli olacaktır. Zamanla acı, bireyi eğitir ve onu kısıtlı yaşayan, kaygılı birine dönüştürür veya hissizleştirir, duyarsızlaştırır.

Bir vaka örneği verelim. 10 yaşında bir çocuk olan Deniz, ailesi tarafından el üstünde tutuluyor. Neyi nasıl sorduğu fark etmeksizin istediğine ulaşıyor ve hayal kırıklığı, yenilgi gibi duygularla nadiren yüzleşiyor. Sınıfında özel ilgi duyduğu bir çocuk var, ismi Ada ve onunla arkadaş olmak istiyor. Duygusal ve sosyal becerilerini düzenli egzersiz etmeyen Deniz; Ada'ya nasıl yaklaşıp, kendisini sevdireceğini bilemeyecektir. Arkadaş edinmenin bir yolu yöntemi olduğu aklına dahi gelmeyecek, varoluşu gereği değerli ve sevilesi olduğu inancıyla Ada'yla tanışacaktır. Ada, Deniz'i reddederse bu, Deniz'i önce bir şaşırtacaktır. Özel önem atfettiği biri, onu değersiz ve sevilmeye layık olmayan biri olarak görmüştür. O zaman Deniz sandığı gibi değerli ve sevilmeye layık değil midir? Görüldüğü gibi, bu küçücük negatif etkileşim; gerekli altyapısı olmadığı için Deniz'in tüm benliğini ve inanç sistemini sarsma potansiyeline sahiptir. Deniz, tüm çocuklar gibi bu duyguları nasıl sindireceği ve bu olayı nasıl yorumlayacağını öğrenmek için destek sistemine başvuracaktır. Eğer açıldığı yetişkin ona "Herkesle arkadaş olamayabiliriz fakat çoğu kişiyle arkadaş olabilmek için onlarla en iyi şekilde nasıl tanışabileceğimizi öğrenebiliriz. Tam olarak Ada'ya nasıl yaklaştın?" gibi derin ve beceri kazandıracak bir yaklaşım yerine, "Ada belli ki çok da akıllı bir çocuk değilmiş, boş ver sen onu!" gibi bir yaklaşımla duygularını ve düşüncelerini baskılamasını öğütlerse işte o zaman Deniz yaralı ve gururlu bir şekilde hayatını sürdürecektir. Ada'yı ve onu hatırlatan herkesi zorbalamaya veya görmezden gelmeye başlayabilir, bir daha kimseyle tanışmayı denemeyebilir ama artık bu noktada acıdan nasıl kaçtığı fark etmeksizin, hayatını kısıtlamaya ve yarasını gizlemek için kibir sergilemeye mahkumdur.

Manevi yaralarını kendi başına iyileştirmek hiç de kolay bir iş değildir; bırakın tek bir blog yazısını, tek bir kitaba bile sığmaz. İyileşme sürecini bizimle başlatmak ve yeniden psişenizin sakatlanmasını önleyecek altyapıyı kurmak için bizimle iletişime geçin.